تحول دیجیتال در نظام‌های آموزشی به‌عنوان یکی از ارکان اصلی نوآوری و بهبود کیفیت یادگیری شناخته می‌شود. با وجود سرمایه‌گذاری‌های گسترده در فناوری و زیرساخت‌های آموزشی، بسیاری از نظام‌های آموزشی، از جمله مدارس ایران، هنوز فاقد چارچوب‌های علمی و بومی برای ارزیابی بلوغ دیجیتال آموزش الکترونیکی هستند. این مقاله مروری با هدف بررسی مطالعات و مدل‌های موجود در حوزه بلوغ دیجیتال، به تحلیل ابعاد، شاخص‌ها و روش‌های ارزیابی با تأکید بر سیستم‌های پشتیبان تصمیم‌گیری (DSS) می‌پردازد. در این راستا، از ترکیب روش‌های فرآیند تحلیل سلسله‌مراتبی (AHP) برای وزن‌دهی معیارها و روش تاپسیس (TOPSIS) برای رتبه‌بندی سطوح بلوغ استفاده شده است. مرور ادبیات نشان می‌دهد که ابعاد «فناورانه»، «منابع انسانی»، «فرهنگی» و «مدیریتی» بیشترین نقش را در تبیین بلوغ دیجیتال ایفا می‌کنند. همچنین، به‌کارگیری نسخه‌های فازی AHP-TOPSIS به‌عنوان رویکردی مؤثر در مدیریت ابهام و ارتقای دقت تصمیم‌گیری مورد توجه قرار گرفته است. نتایج مرور نشان می‌دهد که معیارهای مربوط به فرآیندهای آموزشی، رهبری و فرهنگ دیجیتال بیشترین تأثیر را در دستیابی به سطوح بالاتر بلوغ دارند، در حالی که چالش‌های زیرساختی و نابرابری دسترسی، موانع اصلی توسعه آموزش دیجیتال محسوب می‌شوند. در نهایت، این مقاله با تلفیق یافته‌های نظری و تجربی، چارچوبی مرجع برای طراحی مدل‌های بومی ارزیابی بلوغ دیجیتال و پشتیبانی تصمیم در سیاست‌گذاری آموزشی پیشنهاد می‌کند.

بلوغ دیجیتال سیستم پشتیبان تصمیم‌گیری (DSS) تحلیل سلسله‌مراتبی (AHP) روش ایده‌آل‌پذیری (TOPSIS).